Strona:Bracia Grimm - Gęsiareczka.djvu/11

—   9   —

 Poszedł z nią, a gdy zbliżyli się do bramy poza miastem, gdzie koński łeb leżał, rzekła królewna:
 — O Falado, cóż cię spotkało!
 Wtedy odpowiedziała jej głowa:
 — O ty córko królewska nieszczęsna! Jeśliby twa matka widziała cię w tym stanie, serceby jej napewno pękło.
 I poszli do domu z powrotem, przysiedli na łące i królewna zaczęła rozczesywać swe włosy.
 Były one tak długie i tak złociste, że gęsiarek chciał parę włosów urwać. Wtedy królowa rzekła:
 — Wietrzyku! zrzuć mu kapelusz z głowy, abym uczesać się mogła.
 W tej chwili wiatr zawiał silnie i kapelusz gęsiarka odleciał za łąkę tak daleko, iż zanim go złapał, królewna uczesała się i była do drogi gotowa.
 Na drugi dzień zdarzyło się tosamo i z końską głową i z włosami królewny, co przejęło tak bardzo gęsiarka, że poszedł do króla starego i powiedział, iż