Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/222

szawie nikogo, kto będzie panią opłakiwał? Narzeczonego, kochanka?
 Zdetonowała się. Paweł nigdy ani jednem słowem nie upoważniał swego personelu do wszczynania rozmów.
 — Nie, panie prezesie — zaczerwieniła się.
 — Nie?... To dziwne.
 Widział, że chciała coś powiedzieć, lecz nie ma odwagi.
 — Dziwne, bo pani jest młoda i ładna... Hm... bardzo ładna — dodał z tonem odkrycia.
 Istotnie dotychczas tego nie spostrzegał. Nie miał zwyczaju przyglądać się ludziom pod innym kątem widzenia niż wyrobienia sobie opinji o inteligencji, etyce i psychice osobnika, z którym miał jakikolwiek interes.
 — Pan prezes zbyt łaskaw — zarumieniła się jeszcze bardziej.
 — Poprostu konstatuję fakt... No, niechże pani powie, czy mnie nie wolno tego zauważyć?
 — Owszem — zdobyła się na odwagę — tylko pana prezesa to zupełnie nie interesuje...
 — Tak pani myśli?
 — O, — dodała pośpiesznie — ja nie o sobie... Ale pan prezes wogóle na kobiety nie zwraca uwagi.
 Roześmiał się:
 — Moja droga pani, a kiedyż ja mam czas na to!
 — Każdy ma na to czas, na co chce mieć — odpowiedziała sentencjonalnie.
 Spojrzał na zegarek i powiedziawszy jeszcze kilka zdawkowych zdań wyprawił ją spać. Sam zasnąć nie mógł.
 Najpierw rozmyślał o tej zabawnej stenotypistce. Gdy dyktował, miał zwyczaj patrzyć na ołówek stenografującej, a ona miała ręce prawie takie, jak Krystyna...
 Prawie takie...
 A jednak o tamtych, prawdziwych, zapomnieć nie