Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 2 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/091

cej swobody i tej wiary w siebie, która zeń tak sugestywnie promieniowała.
 — Jakże się miewa twoja matka? — powtórzył Paweł.
 — Źle — krótko odpowiedział Krzysztof i posmutniał odrazu.
 — A czy z mojej kochanej rodzinki był kto na pogrzebie?
 — Tak. Wszyscy. Nita nawet odwoziła mamę do domu.
 — Cóż, wciąż kocha się w tobie?
 Krzysztof wzruszył ramionami:
 — Dobrze, że już jesteś. Niektóre rzeczy czekały na twoją decyzję. Naprzykład nie wiedziałem, co zrobić z zamówieniem wielkiej tokarni dla Sosnowca...
 — Będziemy mieli na to czas — przerwał Paweł, — ale powiedz mi, moja droga, wspominał mi Holder, że miałaś jakąś przeprawę z Feliksiakiem, co to było?
 Krzysztof zbladł i brwi jego ściągnęły się. Odwrócił głowę i powiedział:
 — Szantaż.
 — To było do przewidzenia. Głupi chłopak. Teraz żałuję, że już wcześniej nie zrobiłem z nim porządku.
 — Dlaczego, Pawle, nie wspomniałeś mi ani słowem o tem, że wiesz?... — zapytał z wyrzutem Krzysztof.
 — Szkoda, że tak pośpieszył — w zamyśleniu powiedział Paweł — ile mu dałaś?
 — Nic.
 — A ile chciał?
 — Chciał sto tysięcy. Kazałem mu wyjść za drzwi. Dzisiaj rano ma złożyć doniesienie policji.
 Krzysztof powiedział to, jak mógł najspokojniej, głos jego jednak drżał silnie.
 — Nie zrobi tego — z przekonaniem powiedział Paweł — zdołałem go o tyle poznać. Wprawdzie jest