Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/296

nego razu powiedziała, że jeżeli już ma przezwyciężyć swoje antyrodzinne uprzedzenia, to raczej interesowałby ją wuj Krzysztof. To zastanowiło Pawła:
 — Znasz go dobrze? — zapytał.
 — Skądże. Widziałam go zaledwie trzykrotnie i nie zamieniliśmy ponad dziesięć słów.
 — I cóż o nim sądzisz?
 Nita wzruszyła ramionami:
 — Na podstawie tych danych, jakie mogę mieć, myślę, że jest interesujący. Ma dziwny sposób bycia i tragiczne oczy. Mam wrażenie, że kocha się bez wzajemności.
 — Zapewniam cię, że z całkowitą wzajemnością. Znam pewną blondynkę, która może na to przysiąc.
 — Ach wiem — kiwnęła głową Nita — jest to jego sekretarka i nazywa się Jarszówna, czy coś w tym rodzaju. Nie doceniasz wuju plotkarskich zamiłowań mego ojca. Wyjeżdżali we dwójkę zagranicę i w drodze powrotnej wuj Krzysztof ugrzązł podobno w Wiedniu. A co ty o nim powiesz?
 Paweł odłożył ołówek i wydął wargi:
 — To jeszcze smarkacz, ale przyznaję ci, chociaż ze względów konkurencyjnych nie powinienem tego robić — zaśmiał się żartobliwie — że jest interesujący. Dziwię się, że naogół u płci pięknej nie cieszy się powodzeniem. W fabryce nie lubią go...
 — A ty, wuju?
 Paweł przyglądał się stiukom na suficie i zrobił kilka zniecierpliwionych ruchów palcami:
 — Djabli wiedzą. Wydaje mi się sensatem i egzaltowanym romantykiem. Zresztą on mnie nienawidzi.
 — Tradycje rodzinne?
 — Nie, raczej antypatja indywidualna.
 — Chciałabym poznać go bliżej — powiedziała przy pożegnaniu Nita — czasami bierze mnie ochota rozruszać tego młodego człowieka.
 — Zdaje się, że zamiar ten jest spóźniony —