Strona:Bracia Dalcz i S-ka t. 1 (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/034

 Właśnie zdążyła wejść do gabinetu szefa, gdy i on się zjawił. Wszedł swoim tak charakterystycznym lekkim elastycznym krokiem i przywitał ją wesołą uwagą:
 — Jak to miło z pani strony, że już dziś przybyła pani o siódmej.
 — Zastosowałam się do życzenia pana dyrektora...
 — Dziękuję pani. A pokój już jest?
 — Jeszcze nie.
 — Ma pani może w mieście krewnych, u których mogłaby pani zamieszkać?
 — Nie, panie dyrektorze. Wynajmę pokój.
 — Tem lepiej — powiedział.
 Nie zrozumiała, dlaczego ma to być lepiej i zapytała:
 — Jakto lepiej?
 Krzysztof Dalcz roześmiał się:
 — No... powiedzmy, będzie się pani czuła swobodniejsza...
 — Ach tak...
 — Ma pani zapewne jakiegoś miłego narzeczonego, będzie mógł panią odwiedzać — powiedział po chwili wahania.
 Policzki Marychny zaróżowiły się gwałtownym rumieńcem, a serce zaczęło bić mocno i szybko.
 Przecie to już wcale nie było dwuznaczne!
 Dalcz wyjął z kieszeni dużą srebrną papierośnicę i zapalił.
 — Czy zadowolona jest pani z nowej pracy? — zapytał, stojąc wciąż przy niej i udając, że nie spostrzega jej zmieszania.
 — Bardzo — powiedziała z mocnym akcentem szczerości.
 Chciałaby teraz zapewnić go, że jest zachwycona, że będzie starała się, jak nikt, żeby tylko był z niej zadowolony, że zrobi wszystko, co leży w jej umiejętnościach, by pozyskać jego życzliwość...