Pierwszy trójdźwięk c, e, g, jest durowy. Na mocy prawa o współbrzmieniach mamy: w trójdźwięku c, e, g durowym, tercyę »e« i kwintę »g« które są współbrzmieniami tonu c.
Akord molowy analizujemy w dół:
g — c (kwinta czysta)
Ton g dwa razy powtórzony będzie zasadniczym podobnie jak ton c w durowym trójdźwięku:
c — g (kwinta czysta)
Przyjmujemy zatem, że:
a) Trójdźwięk durowy jest pozytywny (współbrzmienia),
b) » molowy » negatywny.
Postępowanie interwali w akordzie od zasadniczego tonu w górę określa charakter tonacyi durowej, w dół molowej.
Trójdźwięk jak to wspomnieliśmy może być zastąpiony jednym tonem.
Czterodźwięk (C-dur) g, h, d, f, jest złożony z dwóch trójdźwięków: g, h, d, i, f, a, c. Ostatni trójdźwięk zastępuje ton zasadniczy f.
Dysonans powstał między tonem zasadniczym pierwszego trójdźwięku g, a zasadniczym drugiego f.
Jeżeli czterodźwięk g, h, d, f, odniesiemy do a-mol, to trójdźwięki z których ten czterodźwięk powstał są: e, g, h, i, d, f, a.
Dysonans powstał między tercyami obu trójdźwięków (g f, ).
Tak zwany akord septymowy VII stopnia (h, d, f, a w C-dur, g, h, d, f, w a-mol) jest właściwie akordem nonowym (g, h, d, f, a) z opuszczoną nutą zasadniczą (w C-dur) a noną (w a-mol).
Akordy tak zwane septymowe zmniejszone (h, d, f, as w C-dur — gis, h, d, f, w a-mol) są skróconymi nonowymi (g, h, d, f, as w C-dur; gis, h, d, f, a, w a-mol). Prócz czy-
