Strona:Boecker-Stove - Chata wuja Tomasza.djvu/215

211

przez Boecker Stove

---

 — Wcale nie miałam matki! — odpowiedziała Topsy z temże samem wykrzywieniem twarzy.
 — Co, nie miałaś matki? A gdzie się urodziłaś?
 — Ja się nigdy nie urodziłam! — odpowiedziała Topsy z tym sam złośliwym grymasem. Gdyby panna Ofelja miała trochę słabe nerwy, mogłaby sądzić, że w małej murzynce siedzi rzeczywiście djabeł. Lecz będąc rozsądną, praktyczną, dążącą wprost do celu, dodała tonem ostrym:
 — Nie odpowiadaj mi w ten sposób, bo wcale nie myślę z tobą żartować. Powiedz mi, gdzieś się rodziła i kto są twoi rodzice?
 — Czyż ja kiedy się rodziłam? — powtórzyła mała — nie miałam ani ojca, ani matki, nie miałam nikogo. Wykarmił mnie jeden handlarz wraz z innemi dziećmi, a stara ciotka Sue miała opiekę nad nami.
 Mówiła widocznie prawdę.
 — To się często zdarza — odezwała się Janina. — Handlarze kupują niemowlęta za tanie pieniądze i hodują na sprzedaż.
 — Jak długo byłaś u twoich ostatnich państwa? — spytała panna Ofelja.
 — Nie wiem.
 — Może rok, a może dłużej, lub krócej?
 — Nie wiem.
 — Zwykli murzyni — wtrąciła Janina — nie znają się na tem: nie wiedzą co to rok; nie wiedzą nawet, ile mają lat.
 — Czy słyszałaś kiedy o Bogu, Topsy? — spytała panna Ofelja.
 Dziecię spojrzało z widocznem pomięszaniem i znowu wykrzywiło złośliwie twarz.
 — Czy wiesz, kto cię stworzył?
 — Nikt, o ile wiem — odrzekła ze śmiechem.
 Musiało się jej pytanie to wydać bardzo zabawnem, bo okrągłe oczy błysnęły filuternie i dodała:
 — Sądzę, że urosłam sama, że mnie nikt nie stworzył.
 — Czy umiesz szyć? — spytała panna Ofelja, widząc, że trzeba przejść do spraw praktycznych, dostępniejszych.
 — Nie, nie umiem.
 — Cóż umiesz robić? Co robiłaś u swoich poprzednich właścicieli?
 — Nosiłam wodę, myłam talerze, szorowałam noże i usługiwałam gościom.
 — Czy byli oni dobrzy dla ciebie?
 — Być może, że byli dobrzy, — i dziewczynka rzuciła badawcze, przebiegłe wejrzenie na pannę Ofelję.
 Po tak mało obiecującej rozmowie chciała panna Ofelja odejść; wstając, spostrzegła pana Saint-Clare wspartego na poręczy jej krzesła.
 — Oto masz, kuzynko, rolę zupełnie dziewiczą; zasiewaj na niej ziarno zdrowe, — nie będzie potrzeba wiele pleć.
 Zasady miała panna Ofelja, jak we wszystkich sprawach, tak i pod względem wychowania, stanowcze, niewzruszone.
 Panowały one powszechnie przed wiekiem w Nowej Anglji. Za-