Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 27.djvu/42

chłopaka, który był tylko co piasek sprzedał także, i ciekawie patrzał na niego. Chłopak miejski miał straszną minę urwipołcia, podobny był do obitego i zakopconego wróbla miejskiego.
 — A coś ty zarobił? hę? dwie dziesiątki? — spytał go chłopiec — głupi babsztyl, że ci tak drogo zapłacił, za to, że masz minę biedną... Chcesz ze mną zagrać?
 — Jakto zagrać?
 — Ja mam także dwie dziesiątki, sprobujemy szczęścia, rzucim je do góry... Jeśli dziesiątka padnie na litery, to twoja; jak na orła, to moja. Będziesz miał cztery dziesiątki zamiast jednej.
 — A jak przegram! — rzekł chłopak.
 — To nie będziesz miał żadnej — odparł śmiejąc się drugi.
 — A na cóż ja mam grać i także twoje odbierać?
 Wtem gdy rozmawiali, chude psisko trąciło w nogę naszego biedaka. Ten się odwrócił, a pies mu mruknął: »nie graj, a idź dalej; coś zarobił, to twoje, a cobyś wygrał, byłoby wydarte drugiemu«.
 — Nie chcę grać — rzekł, ostrożnie tuląc dziesiątki, posłuchawszy psa, chłopiec.
 — A gdzież ty idziesz? — zapytał pierwszy.
 — Idę szukać schronienia...
 — Cóż to ty nie masz nikogo?
 — Nikogo.
 — Toś ty nie tutejszy?
 — A nie.
 — A kroćset dyabłów — zakrzyczał chłopak —