Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 27.djvu/13

przeciwko. Czatowałem na niego, gdy powracał, aby się coś dowiedzieć, bo mnie to ciche ubóstwo zajmowało.
 Pochwyciłem wychodzącego, aby spoczął u mnie.
 — Masz, widzę, praktykę w sąsiednim domu — rzekłem, sadzając go w biblioteczce.
 — Dopiero od dziś — odparł smutnie — biedna to praktyka, bo ja tam nic pomódz nie będę mógł, a...
 Nie dokończył.
 — Domyślam się wielkiego niedostatku — wtrąciłem.
 — Nie mylisz się — rzekł doktór, zapalając cygaro i wzdychając. — Potrzeba koniecznie duszę jakąś miłosierną tam posłać — ale z tymi ludźmi trudno będzie, bo duma ich równa się ubóstwu... Nic od nikogo przyjąć nie zechcą. Byli niegdyś zamożni, a z przeszłości pozostało im uczucie godności, które nie dopuści ręki wyciągać. Panna Adela, pracując, zabija się, ojciec dogorywa, matka rękami pokurczonemi od reumatyzmu pończochy wełniane robi — głodem mrą, a przyjąć pomocy nie chcą.
 — Znam ich oddawna — dodał doktór — ale mi, wyniósłszy się tu, znikli z oczów. Poczciwi, zacni ludzie: na nieszczęście, które ich dotknęło, wcale nie zasłużyli, znoszą je, nie szemrząc. Widok ten serce rozdziera...
 — Nie mająż rodziny? nikogo?
 — A! rozrodzoną bardzo i majętną — dodał doktór — ale bez serca. W takich warunkach przy-