Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 25.djvu/13

 Pocałował mnie w rękę.
 Pytam go:
 — A co to z ciebie będzie?
 Rozśmiał się i podrapał za ucho.
 — Abo to ja wiem.
 — Uczyćby cię czytać — odezwałem się.
 — A mnie się to do czego zdało! — rozśmiał się. Ale drapnął mi zaraz.
 Jeżeli przyjdzie drugi raz, lepiej się z nim rozgadam, bo to żal, zwala się.
 20 maja. Mysz tedy jest, wróciła wczoraj. Co jej było, trudno dociec. Przyszła szparko bardzo po swoją daninę i jadła, jak zgłodzona. Kruszynki nie zostało. Zdaje mi się, że kawałeczek z sobą poniosła. Kto to może wiedzieć? może matka dzieciom? Jak tam to biedactwo podrośnie, ona je pewnie przyprowadzi.
 Wróble na gwałt jeszcze gniazda ścielą, bo widzę, że, gdzie było jakie piórko, słominka, puszek, wszystko chwytają i po dziurach zawłóczą. Jaskółki też bardzo czynne. Wszystko to pracuje i po swojemu Pana Boga chwali. Nie wiem, dlaczego nietoperzów nie lubię. Jak tylko zmierzch, to te włóczęgi biorą się, skądciś nie wiem, i głupio latają. Muszę okna zamykać, bo jeszczeby mi który wpadł do izby, a mówią, że, jak się to we włosy wkręci.... Prawda, że u mnie ich mało, ale jeszcze gorzej, gdyby takiemu jegomości ubrdało się siąść na łysinie. Z tego może być choroba nawet. Do czego się to zdało na świecie te nietoperze! jednemu Panu Bogu wiadomo.
 Miałem tedy znowu wizytę Czupurnego. Dziś