Strona:Biblioteczka Uniwersytetów Ludowych 19.djvu/08

skrzynce, jeszcze nie wyniesionej, pod oknem i pykał dymem na izbę.
 Wawrzonowa postawiła na oknie wódkę, kiełbasę i bułki.
 — Wawrzon! napij się do Rafała.
 — O!... po co się macie szkodować! — wymawiał się chłop, a chciwie wciągał nozdrzami zapach czosnku, jaki się rozchodził od kiełbasy, którą Wawrzonowa rozdzielała kozikiem.
 — W wasze ręce, Rafale.
 — Niech wam będzie na zdrowie.
 Wypił, splunął w bok, obtarł rękawem usta i nalewał.
 — Jagna naści i ty, co tam, napij się krzynkę.
 Jagna odwróciła się nieco i wolno sączyła wódkę, a chłopi łamali czerstwe bułki i jedli, przegryzając kiełbasą.
 — No, jeszcze po jednym, żeby nam się dobrze jechało.
 — Pijcie z Bogiem.
 — Dziedzic sprzedał las na siampańskie, to my se choć z tej uciechy wypijmy okowitki! Ażeby ci, ciarachu zapowietrzony, smoły w piekle nie żałowali! — szepnął nienawistnie, spoglądając przez okno ku sinym, zaledwie majaczącym konturom dworu.
 — Co prawda, to prawda, a dyć teraz to nawet biczysko albo i kozicę trza będzie kupić — westchnął markotnie. Kiej był las, to, chociaż się ta i człek bojał ździebko, chociażeście i wy pilnowali nie zgorzy, ale zawżdy czy chróstu, czy jaki grabik albo sosenkę na porządek albo żerdkę do