i człowiek sam własnowolnie dąży na jej spotkanie. W tych wypadkach wola gatunku przeważa wolę indywidualną, która nie będąc w stanie wykonać wolę gatunku, sama siebie unicestwia; osobnik okazuje się zbyt słabem narzędziem ku wytrzymaniu nieskończonego dążenia gatunku.
Zresztą tragiczny koniec zdarza się nie tylko w wypadkach miłości niewzajemnej, ale też i wzajemnej. Gdyż wymagania miłości bywają tak sprzeczne ze stosunkami osobistemi, że szczęście osobiste, przeważnie na tych stosunkach oparte, staje się niemożliwem.
Miłość jest wrogą nie tylko warunkom zewnętrznym, ale nawet i samej osobie zakochanych. Często kochamy takie osoby, które nas przyciągają tylko pod względem płciowym, ale mimo tej antypatyi dążymy do połączenia się z przedmiotem miłości.
Zaślepienie to oczywiście minie natychmiast, gdy wola gatunku spełnioną zostanie, lecz wówczas będzie już
Strona:Arthur Schopenhauer - Psychologia miłości.djvu/56
Ta strona została uwierzytelniona.
50
ARTUR SCHOPENHAUER.
