Strona:Arthur Howden Smith - Złoto z Porto Bello.djvu/271

 — Co ci znów do Iba strzeliło, Murrayu? — zawołał. — Miałeś doskonałą sposobność, by raz na zawsze skończyć z tymi szubrawcami. Czy się ich boisz, że tak zawracasz kitę.... ty, któryś dał pierwszą salwę — no i drugą?
 — Bynajmniej, mościpanie — odparł dziadek. — Oddawszy pierwszą i drugą salwę, jak waszmość trafnie-ś się wyraził, mam również zamiar zadać im coup de grace... i to jaknajmniejszym uszczerbkiem dla mojego okrętu.
 — Człowiecze, nigdy już nie będziesz miał takiej sposobności, jaką właśnie przegapiłeś — nasrożył się Irlandczyk.
 — Jak na żołnierza, waćpan okazujesz niezwykłą płytkość sądu — odrzekł dziadek. — Gdybym pozostał w ciasnocie przystani, by załatwić porachunki z kapitanem Flintem, mógłbym oczywiście zyskać zwycięstwo, ale musiałbym przytem podporządkować umysł sile fizycznej, a ponadto narazić się na stosunkowo znaczne straty. Wolę wypchnąć go na morze, gdzie zapomocą manewrów i odpowiedniej strategji mogę połowę lub trzecią częścią kosztów dopiąć tegoż celu.
 — Wszystko jedno — odrzekł O‘Donnell. — Jeżeli go zatopisz, stracisz skarb.
 — Zupełna prawda — potwierdził Murray. — Ale co waćpan powiesz, gdy zapędzę go na brzeg, hę?
 Nie wiem, co na to odpowiedział O‘Donnell, gdyż naraz na pokładzie rozległ się tętent stóp i Moira rzuciła się ojcu w objęcia.
 — O padre! — zawołała łzawym głosem, — uchroniłżeś się od kuli armatniej? Obudziłam się, gdy zaczęto strzelać i zdawało mi się, że jesteśmy znowu na Najświęszej Trójcy, a biedny aptekarz, Senjor Nunez, jęczy od zadanej rany... a oczekiwał spokojnego końca swych dni w domku swoim koło Alkantary!... Potem zaś myślałam, że to tylko taki sen okropny. Ale działa znów zagrzmiały, okręt się zatrząsł, a pod samemi mojemi drzwiami rozległ się donośny krzyk. Wybiegłam więc w samej koszulce... na podłodze kajuty leżał murzynek Djomedes, brocząc krwią, a obok niego Ben Gunn, odprawiając modły. Wówczas ogarnęłam się gwoli przyzwoitości w jaki-taki przyodziewek i poszłam

259