Strona:Archiwum Wróblewieckie.djvu/149

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

młodego nie przyjmą[1], i nic nie postanowiwszy, z sejmu rozjadą się.
Z drugiéj zaś strony nie przestawała królowa, jak się wyżéj powiedziało, nalegać na króla z Krzyckim i Kmitą, aby Gamrata[2] kanclerzem mianował, którego sam Krzycki, odtąd przy dworze mieszkać mający, nauczać, prowadzić, w dyktowaniu i pisaniu expedycyi zastępować podejmował się, i wcale o skutku starania swego nie wątpił. Sam nawet, piszą, Gamrat, przed siecią ryby łowiąc, wezwał już Choińskiego, aby mu formularze, akta, sekretarzów i pisarzów sposobnych oddał, co chętnie Choiński przyobiecał, nie podchlebiając sobie, ażeby mógł ten urząd osiąść, pomimo przeszkód i przemocy królowéj z jéj stronnikami, który jednak król sam sobie skrycie jemu przeznaczył.
Lecz gdy król w téj mierze ani posłom, ani możnowładzcom nie zwierzył się, a rozdawanie urzędów z wrodzoną sobie opieszałością zwłóczył, i gdy przy tém sprawę o starostwo samborskie (o którém niżéj) swarliwie wprowadzono, piorunem okropna między królem z stronnikami swemi, a posłami królowéj spiskowemi, wybuchnęła walka: ci gwałtownościami przezwyciężyć usiłowali, król z stronnikami ulegnąć zuchwałości burzliwych nie chciał; przez co poprzedzająca zgoda zniweczoną została.

Nauczeni i pobudzeni od naczelników swoich spiskowych posłowie, iż król ojciec nie dotrzymuje im zaprzysiężonych praw i swobód, oni téż elekcyą Zygmunta, syna jego, za niedoszłą poczytują, przysięgi jego nie przyjmują, i na tém samém publiczném posiedzeniu napominali senatorów, aby należącéj przysięgi nie przyjmowali z bojaźni, ażeby przykładem ojca podobnież ich

  1. Roku 1529. w Piotrkowie na sejmie Zygmunt August małoletni, narodzony 1520., obrany królem polskim i na początku następującego roku w Krakowie koronowany, gdzie król i królowa obowiązali się stanom koronnym, że nie będą winni posłuszeństwa młodemu królowi, ażby do lat przyszedłszy, onym prawa poprzysiągł. (Kronika Marcina Bielskiego, str. 508, edycyi warszawskiéj.) O dopełnienie więc téj przysięgi, gdy już król młody lat piętnaście skończył, chodziło.
  2. Przypis własny Wikiźródeł Marcin Zborowski