6
można ztamtąd, a więc otrzymać urochrom, przez rozłożenie osadu kwasem siarkowodowym i odparowanie przesączonego płynu w prądzie wodu. Przytoczyć tu winienem, że dla otrzymania urochromu należy brać bardzo znaczną ilość moczu. Z 10 litrów moczu otrzymano go tak mało, że ilość ta zaledwie wystarczyła do wypróbowania najgłówniejszych oddziaływań jakie względem tego ciała podaje Thudichum.
Otrzymany rozczyn urochromu był barwy kanarkowo-żółtéj, połyskującej, po odparowaniu w prądzie wodu otrzymano żółtawą połyskującą skorupkowatą massę. Przy zmięszaniu rozczynu urochromu z kwasem siarkowym zgęszczonym, wystąpiła barwa czerwona a następnie nieco cisawo-czerwonawa, zupełnie podobna do téj, jaka pokazuje się w moczu przy dochodzeniu urofeiny, a po niejakim czasie opadły płatki i ziarnka żywiczne (rozkładowe istoty urochromu).
Thudichum podaje, że już przy prostym nieco dłużéj trwającym przystępie powietrza, a tém zaś szybciéj w czasie parowania, następuje ta zmiana barwy i wydzielenie osadu w rozczynie urochromu. Nie udało się to w naszych doświadczeniach. Nasz rozczyn urochromu, tak przez dłuższy czas na działanie powietrza wystawiony, jak i w czasie parowania przy wyższéj ciepłocie, zachował swą barwę pierwotną. Co do innych własności podanych w rozprawie Thudichuma, nie brakowało ich i naszemu rozczynowi urochromu.
Ciała wynikające z rozkładu urochromu otrzymaliśmy w większéj ilości; przy pewnym bowiem sposobie postępowania, podanym również przez Thudichuma, większa część urochromu rozpada się na kwas omicho-
