Strona:Antoni Ossendowski - Nieznanym szlakiem (1924).djvu/81

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Wspiął konia i popędził naprzód. Za nim jechało dwóch jeźdźców...
Rozległy się krzyki, nawoływania, parskania koni, skrzyp kół. Długie węże jeźdźców i wozów wydobywały się z wąwozu i, rozbiwszy się na mniejsze części, zaczęły sunąć w różne strony...
Epopeja Złotej Rzeki była zakończona nazawsze...