Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/175

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

pod mury Carogrodu. Spisek był z góry przygotowany i stolica grecka sama otworzyła bramy swojemu wybawcy. Baldwin II ratował się ucieczką, a cesarstwo łacińskie stało się na nowo cesarstwem greckiem. Trwało ono lat 50 z górą. Odtąd panowała w Grecyi rodzina Paleologów[1].
Arcybiskup Tyru, wielcy mistrze włoscy i francuscy rozesłali do Europy posłów, wołając o pomoc, pełni nadziei na nową krucyatę. Ale duch pobożności wygasł prawie całkiem w rycerstwie. Jeden tylko był mąż w całem chrześcijaństwie, wierny sprawie bożej, ten sam, co już poprzednio siódmą wyprawę krzyżową przedsięwziął. Był to znów król francuski, Ludwik Święty.

Niewiadomo jakby się skończyła ta nowa wojna, gdyby uczciwi ludzie stali obok Ludwika. Miał on wojska liczne, ale — jak to w początku wojen krzyżo-

  1. W r. 1453 Turcy podbili Grecyę i cały półwysep Bałkański, który w znacznej części, oprócz samej Grecyi, Serbii i Bułgaryi, jest jeszcze pod ich panowaniem.