Strona:Antoni Lange - Dzieje wypraw krzyżowych.djvu/105

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

prowadził biskup Konrad z Moguncyi, kanclerz (wielkorządca) państwa.
Jednak nie mało czasu minęło, zanim to całe rycerstwo w drogę wyruszyło, a tymczasem w Egipcie, brat Saladyna, Malek-Adel, zwyciężył wszystkich emirów i, złączywszy rozdarty kraj, sam został cesarzem, a był to rycerz mężny i zawołany.
W ten sposób zadanie chrześcijan zostało utrudnione. Zabiegi Henryka VI o podbój Sycylii opóźniły cały ruch. — Mimo to, połączona armia katolicka walczyła bardzo szczęśliwie, i, choć Jerozolimy nie odebrała, to jednak wiele miast powróciło pod panowanie chrześcijan (np. Bejrut); a znów Malek-Adel napróżno oblegał Jafę, lecz nie mógł jej złamać.
Tymczasem umarł król jerozolimski, Henryk z Szampanii, a wkrótce potem Amaury Luzynian, nowy król Cypru, ożenił się z wdową po nim, Izabelą i tak został królem jerozolimskim.
W czasie ich zaślubin i koronacyi przyszła z Europy nowa wieść o śmierci cesarza Henryka VI. Gdy się ryce-