Na zakończenie chciałabym wam rzucić słowo już nie nadziei, lecz niezłomnej pewności.
Spokojnie naprzód kroczyć może świat, pomimo wszystkich burz, gdy jego Duchowym Nauczycielem jest Chrystus, a Kierownikiem i Władcą, — Manu, bowiem Oni miłością Swą i opieką otaczają go nieustannie.
Wszystko potrzaskać może wokoło aż do podstaw i runąć. Będzie to tylko po to, by powstały formy nowe i lepsze.
Najwspanialsze gmachy mogą się rozsypać w gruzy. Będzie to tylko dowodem, że przeżyły się i zwietrzały. Na ich ruinach powstaną świątynie wyższe i szlachetniejsze.
Rasa, która wydała Chrystusa i Buddhę, — nie może rozpaczać nad swym losem.
Ludzkość, której tylu synów w spina się ku nadczłowieczeństwu, budząc w sobie Ducha Boskiego, — ma olbrzymią przyszłość, nieogarnionej chwały.
