Strona:Anna Zahorska - Trucizny.djvu/118

 Łasicki zrobił wielki gest.
 — Ja panu pokażę drogę. Gdyby pan wiedział wtedy, w Mińsku... Najechało ich z różnych stron. Oni rządzą, oni znaczą. Co dla nich my? Nie im zaimponujemy. Czemu tamci rządzą, a nie my, tutejsi? Lepiej umieją, lepiej wiedzą? Dla nas miejsca. Oto istota naszego ruchu! Ja pana pociągnę za sobą!
 — Byle nie na szubienicę — zatrzymał go Wasilewicz.
 — Kto chce wiele mieć, ryzykować musi, — zaśmiał się Łasicki, nie zrozumiawszy, — ludzie o szerokich poglądach szukają zawsze nietkniętych żerowisk!
 Zapadła chwila milczenia.
 — Czas mi już w drogę, — ozwał się Wasilewicz — zlecenia jakie macie dla Smarczka?
 — Sam mu wszystko powiem. Nakażcie, żeby mnie czekał piętnastego w Grodzieńszczyźnie tam, gdzie zawsze. Będę wracał tamtędy do Kowna.
 — Dobrze. Powtórzę dokładnie.
 Łasicki wyciągnął rękę.
 Wasilewicz poczuł, że to ta sama ręka, która rzucała dzikich zbolszewizowanych chłopów na legjony polskie. Wydała mu się ta ręka lepka od krwi.
 — Wybaczajcie, tak mnie chwycił reumatyzm w prawą rękę.
 — Kto ma reumatyzm, nie powinien chodzić po błotach.
 — Już mówiłem: poznanie wielkiego człowieka warte jest nawet większych ofiar od ataku reumatycznego!
 Łasicki pożegnał go mile. Wasilewicz szybko poszedł, pamiętając, że może tylko o parę godzin wyprzedził chłopów z Zabołotnego.