Strona:Andrzej Strug - Dzieje jednego pocisku.djvu/27

przez osobę zaufaną, choć pochodzenia niskiego. Było to w tych dniach.
 — Stanie się zadość rozkazowi najjaśniejszej pani. Ale hrabina zechce może spocząć. Dostrzegam ślady zmęczenia.
 — Ani chwili dłużej nie mogę pozostać. Królowa czeka na klejnoty. Królowa czekać nie może — a również ten, który ma być obdarzony — ten tym bardziej.
 — Ktoś to bardzo szczęśliwy.
 — Łaska królowej jest nieograniczona. Zresztą człowiek ten zasłużył oddawna i niegodzi się kazać mu jeszcze czekać...
 — A zatem dzisiaj...
 — Niewiadomo. Tajemnica dworu...
 Doktór widział jednak nadzwyczajną bladość na twarzy Kamy i jej oczy, połyskujące niezwykle z za woalki. Była nie sobą. Była nadzwyczajnie piękna.
 I ten jej djalog, zaimprowizowany tak ni stąd, ni zowąd.
 Ocknął się w nim lekarz.
 — Musicie przez chwilę odpocząć. Wszystko to bardzo dobrze, ale dla samego powodzenia...
 — Nie wiem, o co wam chodzi, widzicie, śpieszy mi się.. Dajcie mi tylko szklankę wody...
 Po chwili doktór wrócił ze szklanką wody, którą postawił na bocznym stoliczku.
 — Szklankę wody, owszem, ale ta wasza woda warszawska.. trzeba koniecznie coś dla smaku...
 — Dajcie no pokój! Nie wierzę ja, doktorze, w wasze proszki.