Ta strona została uwierzytelniona.
XIII.
Hej! te śklànecke niek nie ciskajom — ik miłość — bo to taki stary gràt snadnie przý casie przýdać sie moze — haj.
Niek jom weznom dudomu, abo mnie haw do torby dadzom. Skoda zahubić tego. — Zýntyca bedzie dobrà ś niej. Weźniemy jej ze sałasu. Jaz mi sie jęzýk do niéj wyciąngà.
Skoda zahubić, bo przý casie i stary gràt przýdać się moze. Jà sàm wiém nolepiej, ze wse nika nic, a pote jest i przýda sie — haj.
Tozto jà stary, a przýdàłek sie — haj z kumosiom Modrzewskom,[1] a tak to wartko było, cok sie z pilności i namýśleć nie móg.
Ràz siedzem se przý piecu nà nàlepie i warzyłek se klóski i grzàłek sie przý ogniu. Jaze przýlatuje nadysane kuharcontko od pana Witkowica i zacýnà tak padać:
- ↑ Modrzejewską.
