Strona:Andrzej Stopka Nazimek - Sabała.djvu/107

 — Zaràbiaj — padà mu biéda — ale mnie jeść dać musis — haj.
 — Idze — padà tén biédàk — do brata, on jest bogaty, to ci jeść dà, kielo bedzies kciała. — haj.
 A biéda mu tak padà:
 — Ę, jà haw nie głùpià sie rusać. Teleś sie casý staràł, to postaràj sie i teràz. Mnie sie nika rusàć nie kce — haj.
 I dobrze nie barzo, wzion biédny brat flinte, nabiéł jom i poseł do lasa, cýby ka co nie upolować. Biéda za nim.
 Jaze łazom długo, ale nie widzom nika nic, bo jak jaki dzwiérz biéde uźré, to w uciekaca — haj.
 Jaze biéda sie pytà kogo i kielo dzwierzów zabije, a hłop jej tak padà:
 — Niedźwiedzie, abo same dzikie świnie bedem strzélàł, bo one majom tłustości duzo, to se pojés, haj. A kielo lotków w lufie, to ik telo nabijem.
 Głupi był brat, toz to nie wiedziàł, ze na niego z lotkami nie idź, ino z kulkom duzom — haj.
 — E, kielos tyk lotków màs — pyta biéda.
 — Kces porahować, to zaźréj.
 Wlazła biéda do lufy i zacýna rahować. Hłop zaś za tela okrzesàł kołecek z gałęzie bukowéj