Strona:Aleksander Kuprin - Jama T. 2.djvu/73

mi, z wyciętemi pośrodku otworami w kształcie serc. Zamknięte były również i wszystkie pozostałe domy bezludnej ulicy, opustoszałej, jak po morowej zarazie. Lichonin ze ściskającem się sercem pociągnął rękojeść dzwonka.
 Na dzwonek otworzyła drzwi pokojówka, bosa, z podkasaną spódnicą, z mokrą ścierką w ręce, z twarzą pręgowatą od brudu, — myła właśnie podłogę.
 — Chciałbym Gienię, — poprosił nieśmiało Lichonin.
 — Panienka Cienia jest zajęta z gościem. Jeszcze się nie obudziła.
 — No w takim razie Tamarę.
 Pokojówka popatrzyła na niego nieufnie.
 — Panienka Tamara — nie wiem... Zdaje się również zajęta. A pan jak, z wizytą, czy co?
 — Ach, czyż to nie wszystko jedno. No, powiedzmy z wizytą.
 — Nie wiem. Pójdę zobaczę. Proszę poczekać.
 Poszła pozostawiając Lichonina w półciemnej sali. Błękitne słupy kurzu, wychodzące z otworów okiennic, przecinały wprost i na ukos ciężki pomrok. Ohydnemi plamami występowały z pośród szarej mgławicy malowane meble i słodkawe oleodruki na ścianach. Pachło wczorajszym tytoniem, wilgocią, kwasem i jeszcze czemś szczególnem niekreślonem, czem zawsze pachną rankami lokale stale nie zamieszkałe; puste teatry, sale tańca, audytorja. Daleko, w mieście z przerwami turkotały dorożki. Zegar ścienny monotonnie tykał za ścianą. W dziwnym zaniepokojeniu chodził Lichonin wzdłuż i wszerz po sali, zacierał zmarznięte ręce, skulił się jakoś i odczuwał zimno.
 — „Nie trzeba było rozpoczynać całej tej fał-