Przeważną część krążących w odpisach utworów swawolnych zwykło się u nas przypisywać Aleksandrowi Fredrze, jakkolwiek najczęściej nie ma żadnych dowodów na to, że twórca „Zemsty“ istotnie je napisał. W jednym tylko wypadku dochowało się autentyczne świadectwo. Wiadomo mianowicie, że Fredro był autorem tragedyi o królowej Piczomirze. Swawolny ten żart sceniczny jest — jak wieść niesie — pierwszą próbą pisarską przyszłego komedyopisarza, a powstał jeszcze za czasów wojaczki napoleońskiej. Oto co w tej sprawie pisał jeszcze za życia Fredry jego przyjaciel głośny ongi autor „Parafiańszczyzny“ Leszek Dunin Borkowski: „Ułożył Fredro naprzód dla towarzyszów młodości swojej, uczestników wypraw i płochych wybryków dramat wszeteczny pod nazwiskiem: Piczomira, pełen tłustych dowcipów i rozuzdanej wesołości. Wkrótce rozeszło się to dzieło w licznych odpisach, zachwytywane z zapałem przez młodzież, która miejsc najrozpustniejszych uczyła się na pamięć i z wielkiem powtarzała upodobaniem. To zwróciło uwagę autora na talent jego utajony do tych czas...“ („Tygodnik literacki“ Poznań 1842. tom V. str. 398.)
Dochowała się też tradycya, że weseli towarzysze pułkowi młodego Fredry odegrali ten utwór siłami amatorskimi na biwaku.
Krążąca w licznych, zeszpeconych błędami odpisach nie była „Piczomira“ dotąd ogłoszoną drukiem, jakkolwiek w literaturze Zachodu podobne jej utwory poetów mają oddawna prawo obywatelstwa w drukach prywatnych. Wychodząc z założenia, że również rodzime płody Muzy sekretnej należy chronić przed zagładą, albowiem są one dokumentami kultury obyczajowej w danej epoce — dajemy Czytelnikom „Piczomirę“ w dokładnym i wiernym przedruku wedle współczesnego odpisu.
