Strona:Aleksander Fredro - Piczomira, królowa Branlomanii.djvu/33

SCENA TRZECIA.

JEBAT i PSTRZYKAR.

(Pstrzykar wychodzi wolnym krokiem przed Jebatem, który jakby nie śmiał spojrzeć na niego).

JEBAT:   Ach!
PSTRZYKAR:   Myśl moją zgadnie
 Panie twe serce widzę jeszcze snadnie
 Szkody, którą poniosłeś w twym brzydkim zawodzie.
JEBAT: Cóż nada być rozsądnym, kiedy już po szkodzie?
PSTRZYKAR: Jeszcze czas nim być; oto padłszy na kolana
 Błagam cię a przezemnie ojczyzna kochana
 Ta Jebarnia zamożna, powróć na jej łono,
 Zapomnij swą na zawsze miłość pogardzoną;
 Ona wiek twój wiośniany nieczynnie przewleka
 Inne cię przeznaczenie, inna sława czeka.
 Pamiętam, gdyś się z domu w tę podróż wybierał,
 Gromijebiec już stary oczy z łez ocierał.
 A ściskając cię mówił: „Synu ulubiony
 „Jedź, gdy taka twa wola, w nieznajome strony,
 „Obłapiaj też ostrożnie, gdy się co wydarzy;
 „Nadobna powierzchowność mocno czasem sparzy.
 „Nie żałuj też swej pracy; niech każda dziewczyna
 „Wrzeszcząc dozna dzielności Gromijebca syna.
 „Jednak nie zapominaj, że życie nie twoje;
 „Narodowi monarcha winien oddać swoje.
 „Wracajże jak najprędzej, zamknij me powieki
 „I nie dopuszczaj cudzej nad berłem opieki“.
JEBAT: Nie powtarzaj mi słów tych, pamięć mi ich święta,
 Lecz nad wszystko miłości silniejsze są pęta.
PSTRZYKAR: Piczomira jej nie zna i poznać nie umie
 Zatopiona w wielkości i niesytej dumie
 Zimniejszej, jak lód, dupy; nie pragnie mieć męża,
 Jedynie bój ją bawi i odgłos oręża.
JEBAT: Takie są wprawdzie wieści lecz może fałszywe.
 Gdym ją poznał — niestety! — miała serce tkliwe
 I zdawała się dzielić mej duszy płomienie,
 Zdawała się powtarzać miłości westchnienie.
PSTRZYKAR: Urojenia; to tylko płoche są nadzieje.
JEBAT: Wszak pamiętasz zapewne te wielkie turnieje,
 Na które Kuśkar zwołał rozliczne narody,
 I ja walczyć stanąłem, choć jeszcze zbyt młody.