Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/283

szlafrok, lamowany złotem, aby przywdziać spencer z aksamitu niebieskiego, cały perłami wyhaftowany.
 — Dlaczego lord sam nie przybył? — zapytał Buckingham — oczekiwałem go dziś rano.
 — Polecił oznajmić Waszej Wysokości — odparł Felton — iż przykro mu to bardzo, lecz zmuszony jest osobiście strzec swego zamku.
 — Tak, tak — rzekł Buckingham — wiem o tem, ma tam jakąś uwięzioną.
 — O tej uwięzionej właśnie chciałem mówić Waszej wysokości.
 — Mów zatem!
 — To, z czem przyszedłem, mogę tylko wam, milordzie, powiedzieć.
 — Zostaw nas, Patryku — rzekł Buckingham — lecz nie oddalaj się, przywołam cię za chwilę.
 Patrycy wyszedł.
 — Sami jesteśmy — odezwał się Buckingham — zaczynaj pan.
 — Milordzie — rzekł Felton — baron de Winter pisał do Waszej miłości z prośbą, abyś podpisał wyrok deportacji na młodą kobietę, Karolinę Backson.
 — Tak, panie, a ja odpowiedziałem, ażeby przyniósł mi go, lub przysłał takowy, to go podpiszę.
 — Oto jest, milordzie.
 — Daj mi go pan, proszę.
 Biorąc pismo z rąk Feltona, rzucił okiem na papier. Przekonawszy się, że to ten właśnie, jakiego się spodziewał, pożołył na stole, wziął pióro i zamierzał podpisać.
 — Wybacz, milordzie — rzekł Felton, wstrzymując księcia — czy Wasza miłość wie, że nazwisko Karoliny Backson nie jest prawdziwem nazwiskiem tej kobiety?
 — Tak, panie, wiem o tem — odparł książę, maczając pióro w kałamarzu.
 — Zatem Wasza wysokość zna prawdziwe jej nazwisko? — zapytał Felton głosem ostrym.
 — Znam je...
 Książę zbliżył pióro do papieru.
 Felton zbladł okrutnie.
 — I znając jej prawdziwe nazwisko, książę jednak podpisze?...