Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/140

 — Widać, że już dawno nie miał listu od kochanki, — szepnął Athos — lecz nie zwracajcie uwagi, znamy się przecie na tem.
 — Otóż — rzekł Porthos — zdaje mi się, iż wynalazłem sposób bardzo prosty.
 — Jakiż to? — zapytał d‘Artagnan.
 — Ona jest w klasztorze, powiadacie?.. — ciągnął Porthos.
 — Tak.
 — A więc, jak tylko skończymy z oblężeniem, wykradniemy ją zaraz z klasztoru.
 — Trzeba się wpierw dowiedzieć, w którym jest klasztorze.
 — Tak, to prawda — rzekł Porthos.
 — Czy nie przychodzi ci na myśl, drogi d‘Artagnanie, że to królowa sama oznaczyła klasztor na miejsce schronienia dla pani Bonacieux?
 — Tak przypuszczam.
 — Otóż Porthos nam w tem pomoże.
 — W jaki sposób, jeżeli wolno zapytać?
 — Ależ przez swoją margrabinę, księżnę czy księżniczkę, ona pewnie ma wpływ u dworu.
 — Cicho, sza!... — rzekł Porthos, kładąc palec na ustach — zdaje mi się, że moja margrabina należy do stronników kardynała i dlatego nic wiedzieć nie może...
 — Skoro tak — odezwał się Aramis — ja podejmuję się wywiedzieć o wszystkiem.
 — Ty, Aramisie — krzyknęli razem przyjaciele — ty! w jakiż sposób?
 — Przez jałmużnika królowej, z którym jestem w wielkiej przyjaźni... — rzekł Aramis, czerwieniąc się po uszy.
 Po tem zapewnieniu czterej przyjaciele, skończywszy skromny posiłek, rozeszli się z obietnicą widzenia się tego samego jeszcze wieczoru; d‘Artagnana powrócił do Minimes, a trzech muszkieterów udało się do koszar królewskich, gdzie kazali sobie urządzić mieszkanie.