Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 2.djvu/086

mógł uniknąć wyjaśnień wobec świadków hrabiego de Wardes.
 D‘Artagnan uprzedził ją.
 — Jutro zostaniesz pomszczona, albo ja żyć nie będę.
 — Nie!... — rzekła — pomścisz mnie, lecz sam nie umrzesz. Hrabia jest tchórzem.
 — Może z kobietami, lecz nie z mężczyznami; wiem trochę o tem...
 — Zdaje mi się, że w walce z nim nie mogłeś się uskarżać na brak powodzenia.
 — Powodzenie, to, jak kochanka: wczoraj cię kochała, a dziś znać nie chce.
 — To znaczy, że się wahasz?
 — Nie waham się, niech mię Bóg broni; lecz, czy słuszne jest z twej strony wysyłać mnie na śmierć możliwą, nie dając nic, prócz odrobiny nadziei?..
 Milady odpowiedziała spojrzeniem, które wyrażało:
 — Jeżeli o to chodzi, mów śmiało, nie wstydź się?
 Poczem dodała parę wyrazów objaśniających:
 — Bardzo słusznie — wyrzekła czule.
 — O!... jesteś aniołem — rzekł młodzieniec.
 — Zatem wszystko już ułożone?... — podchwyciła.
 — Oprócz tego, o co cię błagam, najdroższa!
 — Mówię ci, że możesz zaufać mojemu uczuciu.
 — Nie mam czasu czekać.
 — Cicho; szwagier mój nadchodzi, nie chcę aby cię zobaczył!...
 Zadzwoniła; weszła Katty.
 — Wyjdź tędy — rzekła, otwierając drzwiczki, ukryte w ścianie — i powróć o jedenastej... dokończymy wtedy naszej rozmowy: Katty wprowadzi cię do mnie...
 Biedne dziewczę o mało nie padło z przerażenia, słysząc te słowa.
 — Co to znaczy?... cóż panna stoisz nieruchoma, jak statua? Prędzej, wyprowadź pana; a dziś o jedenastej, rozumiesz!...
 — Widać jej schadzki zawsze odbywają się o jedenastej — pomyślał d‘Artagnan — taki już jej obyczaj.
 Milady wyciągnęła rękę, którą ucałował gorąco.
 — Oho!... — rzekł, odchodząc i nie odpowiadając wcale na wyrzuty Katty — oho! nie trzeba być głupim; ta kobieta jest skończoną zbrodniarką: baczność!