Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/259

 — Czy dlatego, że strach cię przejmuje, Planchecie?
 — Tak, panie, strach, aby kto nie usłyszał.
 — Czemu? rozmowa nasza jest przecie pobożna, drogi Planchecie, niktby jej nie mógł nic zarzucić.
 — A! panie! — odrzekł Planchet, powracając do swej myśli zasadniczej — ten Bonacieux ma coś ponurego w oczach i wstrętnego w poruszeniu ust!
 — Co cię zmusza, u djabła, myśleć o panu Bonacieux?
 — Panie, człowiek nie myśli o tem, o czem chce, ale o tem, o czem musi!...
 — E! tchórz z ciebie, Planchetku.
 — Panie, nie trzeba mieszać przezorności z tchórzostwem; przezorność jest cnotą.
 — A ty cnotliwy jesteś, wszak tak, Planchecie?
 — O! panie, czy to nie lufa muszkietu błysnęła tam w dali? Możebyśmy głowy schylili?
 — Doprawdy... — mruknął d‘Artagnan — przypominając sobie przestrogi pana de Tréville — doprawdy, to bydlę i mnie w końcu nabawi strachu.
 I puścił konia kłusem.
 Planchet uczynił to samo i, jak cień swego pana, kłusował tuż przy nim.
 — Czy całą noc tak jechać będziemy? — zapytał.
 — Nie, Planchecie, bo ty już jesteś na miejscu.
 — Ja? już na miejscu? a pan?...
 — Ja pójdę jeszcze dalej kilka kroków.
 — I pan zostawi mnie samego zupełnie?
 — Boisz się, Planchecie!
 — Nie, lecz zwracam pańską uwagę, że zanosi się na noc bardzo zimną. Chłody nabawiają reumatyzmu, a służący, który cierpi na tę chorobę, jest do niczego, zwłaszcza dla tak prędkiego pana.
 — Dobrze!... jeżeli ci zimno, zajedziesz do jednej z tych karczem, które tam widzisz, i jutro o szóstej rano czekaj na mnie przed bramą.
 — Proszę pana, przepiłem i przejadłem uczciwie talara, którego mi dziś rano dałeś; nie mam więc nawet podłego su na wypadek zziębnięcia.
 — Masz tu pół pistola. Bywaj zdrów, do jutra.
 I zeskoczył z konia, cugle rzucił Planchetowi i owinąwszy się płaszczem, szybko się oddalił.
 — Boże, jakże mi zimno! — zawołał Planchet, skoro