Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/209

iż pan mi przebaczy, że go trudzę, gdy się dowiesz, o co tu chodzi.
 — Mów więc, słucham.
 — Chodzi tu ni mniej ni więcej — rzekł d‘Artagnan, głos zniżając — o cześć, a może nawet i o życie królowej.
 — Co mówisz?... — zagadnął pan Tréville, potoczywszy wzrokiem dokoła, dla upewnienia się, czy są sami i skupiając wejrzenie badawcze na d‘Artagnanie.
 — Mówię panu, iż wypadek uczynił mię panem tajemnicy...
 — Którą spodziewam się, młodzieńcze, iż zachowasz kosztem twojego życia.
 — Ale winienem ją powierzyć panu, bo ty jedynie dopomóc mi możesz w spełnieniu zlecenia, które otrzymałem od Jej Królewskiej Mości.
 — Czy tajemnica ta do ciebie należy?
 — Nie, panie, lecz do królowej.
 — A czyś upoważniony do powierzenia mi jej?
 — Nie panie, zlecono mi najgłębszą tajemnicę.
 — Dlaczegóż więc chcesz ją zdradzić przede mną?...
 — Ponieważ, mówię, bez pana nie mogę nic zrobić, a lękam się, byś nie odmówił mi łaski, której żądać przychodzę, jeżeli nie będziesz wiedział, w jakim celu o nią proszę.
 — Zachowaj tę tajemnicę, młodzieńcze, i mów, czego pragniesz?
 — Pragnę, abyś pan dla mnie otrzymał od pana Desessarts, urlop dwutygodniowy.
 — Kiedy?
 — Tej nocy jeszcze.
 — Opuszczasz Paryż?
 — Jadę z poleceniem.
 — Czy możesz mi powiedzieć dokąd?
 — Do Londynu.
 — Czy zależy komu na tem, abyś się tam nie dostał?
 — Sądzę, iż kardynał dałby wszystko na świecie, aby mi w tem przeszkodzić.
 — Sam jedziesz?
 — Sam.
 — W takim razie nie dojedziesz nawet do Bondy: ja ci to mówię, słowo Trévilla.