Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/177

 — Nic, nic — rzekł król. — Lecz czy w ciągu pobytu jego w Paryżu, nie straciłeś go z oczu?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — Gdzie mieszkał?
 — Przy ulicy de la Harpe Nr. 75.
 — Gdzież to jest?
 — W okolicy Luksemburgu.
 — I pewny jesteś, że królowa nie widziała się z nim?
 — Sądzę, iż królowa nazbyt ceni swoje obowiązki, Najjaśniejszy Panie.
 — Lecz porozumiewali się piśmiennie, panie kardynale; do niego to cały dzień pisała królowa; kardynale, ja muszę mieć te listy!
 — A jednak, Najjaśniejszy Panie...
 — Mości książę, niech się co chce stanie, żądam ich.
 — Pozwolę sobie jednak zwrócić uwagę Waszej Królewskiej Mości...
 — Czyż i ty nie zdradzasz mnie także, panie kardynale, sprzeciwiając się woli mojej? Czyż i ty także trzymasz z Hiszpanami, Anglikami, z panią de Chevreuse i królową?
 — Najjaśniejszy Panie — z westchnieniem odezwał się kardynał — sądziłem, że mogę być wolny od podobnego podejrzenia.
 — Panie kardynale, rozumiesz mnie; ja chcę tych listów.
 — Jeden tylko byłby na to sposób.
 — Jaki?
 — Powierzyć te zadanie wielkiemu kanclerzowi, panu Seguier. Rzecz ta najzupełniej wchodzi w jego obowiązki.
 — Niech poślą po niego natychmiast!
 — Musi on być u mnie w tej chwili; kazałem go prosić do siebie, a wyjeżdżając do Luwru zostawiłem rozkaz, jeżeli się stawi, by zaczekał.
 — Niech pójdą po niego bez zwłoki.
 — Według rozkazu Waszej Królewskiej Mości, lecz...
 — Lecz cóż?
 — Lecz może królowa odmówi posłuszeństwa.
 — Moim rozkazom?
 — Tak, jeżeli nie będzie wiedziała, że pochodzą od króla.