Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/153

 — A! i owszem — zawołał Bonacieux — bardzo mi będzie przyjemnie twarz znajomą zobaczyć.
 — Wprowadzić tu pana d‘Artagnana — rzekł komisarz do stróżów.
 Wprowadzono Athosa.
 — Panie d‘Artagnan — rzekł do niego urzędnik — zeznaj, co zaszło pomiędzy tobą a tym oto panem.
 — Ależ to nie pan d‘Artagnan! — zawołał Bonacieux.
 — Jakto? nie pan d‘Artagnan? — wykrzyknął zastępca sędziego.
 — Nie!... ależ nigdy w świecie!... — odrzekł Bonacieux.
 — Więc jak się ten pan nazywa? — zapytał urzędnik.
 — Nie mogę panu powiedzieć, bo go nie znam.
 — Co?... nie znasz go?
 — Nie.
 — Nie widziałeś go nigdy?
 — I owszem, ale nie wiem, jak się nazywa.
 — Nazwisko pańskie? — zapytał urzędnik.
 — Athos — odpowiedział muszkieter.
 — Ależ to nazwisko nie człowieka, tylko góry! — zawołał badacz, tracąc poniekąd głowę.
 — To jest moje nazwisko — odrzekł spokojnie Athos.
 — Powiedziałeś jednak, że nazywasz się d‘Artagnan.
 — Ja?
 — Tak, pan.
 — Właściwie to mnie powiedziano: „Jesteś panem d‘Artagnan?“ Odpowiedziałem: „Czy tak?“ Stróże wasi zakrzyczeli mnie, że są tego pewni. Nie chciałem im przeczyć. Zresztą mogłem się mylić.
 — Panie, ubliżasz pan majestatowi sprawiedliwości.
 — Bynajmniej — odparł spokojnie Athos.
 — Pan jesteś d‘Artagnan?
 — Widzisz pan, że sam mówisz to jeszcze.
 — Ależ... powiadam panu sędziemu — zawołał z kolei Bonacieux — iż niema najmniejszej wątpliwości. Pan d‘Artagnan jest moim lokatorem, a że nie płaci mi komornego, tembardziej muszę go przecie znać. Pan d‘Artagnan to młodzieniec najwyżej dwudziestoletni, a ten pan ma conajmniej trzydzieści lat. Pan d‘Artagnan służy w pułku pana Desessarts, a ten pan jest z kompanji