Strona:Aleksander Dumas-Trzej muszkieterowie-tom 1.djvu/070

mając zaszczytu być muszkieterem, ubrany był po mieszczańsku; gwardziści pana kardynała, widząc młodość jego, a co więcej, iż nie należy do zgromadzenia, zażądali, aby się usunął, zanim uderzą na naszych.
 — Widzisz więc, Tréville, że to oni pierwsi zaczęli.
 — Tak właśnie, Najjaśniejszy Panie, najmniejszej niema wątpliwości; wezwali go więc, aby się usunął, na co odpowiedział, że sercem jest muszkieterem, oddanym duszą całą Jego Królewskiej Mości, i pozostanie z panami muszkieterami.
 — Dzielny chłopiec! — mruknął król.
 — I został, a Wasza Królewska Mość ma w nim tak walecznego stronnika... on to właśnie wpakował Jussacowi pchnięcie, które pana kardynała o tak straszny gniew przyprawiło.
 — To on ranił Jussaca? — wykrzyknął król — on?... ten dzieciak?... Ależ to nie do uwierzenia, Tréville!...
 — A jednak tak, jak miałem zaszczyt Waszej Królewskiej Mości powiedzieć.
 — Jussaca, najdzielniejszego rębacza w królestwie?...
 — Trafiła kosa na kamień, Najjaśniejszy Panie.
 — O! chcę go poznać, Tréville, chcę go widzieć, i jeżeli da się coś zrobić dla niego, zajmiemy się nim zaraz.
 — Kiedy Wasza Królewska Mość przyjąć go raczy?
 — Jutro w południe.
 — Czy mam go samego przyprowadzić?
 — Nie, wszystkich czterech mi przyprowadź. Chcę im podziękować; serca wierne są rzadkością, Tréville, wierność należy nagradzać.
 — Najjaśniejszy Panie, w południe stawimy się w Luwrze.
 — O! tylko, Tréville, pamiętaj, bocznemi schodami, tak, bocznemi; nie trzeba, aby kardynał o tem wiedział.
 — Słucham, Najjaśniejszy Panie.
 — Pojmiesz, Tréville, zakaz zakazem, bo koniec końców, bić się jest zabronione.
 — Ale, Najjaśniejszy Panie, spotkanie to, przekracza wszelkie formy pojedynkowe, to bójka poprostu, napaść boć pięciu gwardzistów kardynalskich było przeciw trzem muszkieterom i panu d‘Artagnan.
 — Słusznie — odparł król — ale w każdym razie przyjdźcie bocznemi schodami.