może, ale uecze jesz chcóm (ale oczy jeszcze chcą). Por. stsł. żełądŭkŭ, czes, žaludek, pol. żołądek, ros. žełudok, život, łuż. żoldk, żoutk, nsł, dyjal, (Rez.) żuot. Podobnie w łuż. żołdż, dłuż. żolź = żołądź, stsł. želądĭ.
żuba = szuba. Por. nsł. šuba, pol. łuż. szuba, niem. schaube, śrgn. schube, średłać. jopa.
żuchel = kawał duży chleba; — żucholec = krajać, rznąć niezgrabnie; np. co tam żucholisz, — Żucholewo = wieś w powiecie słupskim. Por. stsł, živati, žjuvati, czes. žváti, žváchati, pol, żuć, żwać, żucha, żuchać, żucholić.
żuga = łódź wielka. Por. niem. dyjal. sieke = łódź rybacka, Fr.
żur, zor, szor = glębia; woda ciemniejsza na głębokim morzu, w przeciwieństwie do jaśniejszéj przy brzegu. Por. niem. dyjal. schoren = die durch andere farbe des wassers auffallende stelle ciner untiefe; da ist die schoren = da beginnt die tiefe, Fr. niem. schor, schoor, schur = brzeg, Weig.
żuża = ospalec; — żużac = ziuziać, do snu kołysać. Por. pol. ziuziać; np. matka ziuziała dziecko śpiewając ziu-ziu; — Ziuzia = bóstwo zimy, podczas któréj ziemia odpoczywa i niejako śpi, K. Szulc, Mitol. słow.; niem. dyjal. susen, schuschen = spać, do snu kołysać; suse = osoba powolna, niepraktyczna, ślamazarna, Fr.
żyd, żid = żyd; dopł. żeda, c. żedowi itd.; — żydka = żydóka. Por. stsł židinū, czes. žid, pol. żyd, dyjal. żyjd, łuż. żid, dłuż. żyd, połab. zajd.
|
