go wykwintu i pamiątkowości. Dotąd jeszcze powtarzane są w kopiach litogr. niektóre obrazy ostrobramskie i b. ładne widoczki Wilna z rycin na stali. Praca zawodowa a potem wydawnicza nie dozwalała Wilczyńskiemu na pracę literacką, a że miał ku temu zdolności, świadczy choćby doskonale skreślony życiorys wysoce uzdolnionego a przedwcześnie zgasłego artysty Juljana Karczewskiego. Praca ta jest zamieszczona w Ateneum wileńskiem w 1851 r. 1, 116, 124. Ostatnią podróż Wilczyński odbył do Paryża w r. 1870, podczas oblężenia wojennego. W Wilnie niegdyś zestosunkowany i towarzyski w latach ostatnich kilkunastu przed zgonem, -polubił samotność i lekturze się oddawał, coraz mniej interesował się losami zbiorów swoich i wydawnictw i nie rozporządził niemi, jakby należało przewidywać. Szkoda wielka, że całość kollekcyi nie przeszła do publicznych, albo prywatnych dobrze zabezpieczonych zbiorów — ot! po śmierci czcigodnego starca poszło wszystko w rozsypkę, pomimo, że niektóre pamiątki dostały się w dobre ręce. Z Albumu Wileńskiego pozostały klisze i blachy rycin do nabycia. Okolo 30 tysięcy rub. żądają za wszystko. Są też małe resztki edycyi, której dziś już nikt skompletować nie potrafi. Jedyny doskonaly komplet publikacyi Wilczyńskiego jest własnością zbieracza starożytności p. Ant. Szutinasa w Wilnie. Zdaje się w Warszawie sporo rycin z Albumu Wil. posiada bogaty sklep p. Bolcewicza. Jan Kaz. Wilczyński spoczywa na Rosie, pięknym cmentarzu wileńskim; żyć przestał d. 7 marca 1885 r. Jest w Wilnie wspaniała artystyczna pamiątka z imieniem Wilczyńskiego związana — dwa witraże w kościele po uniwersyteckim św. Jana, które pod kierunkiem znakomitego naszego miłośnika sztuki wykonane zostały w Paryżu w r. 1861. Jest to fundacya Księcia Iren. Ogińskiego. Te 12 wizerunków znanych w Litwie obrazów świętych, wymalowali artyści: Laurent i Gizell. Ciekawy, lecz niedokładny artykuł o życiu i wydawnictwach Wilczyńskiego dał Szeliga-Bieliński („Kłosy“, r. 1886, 22 i 29 kwiecień).
