Strona:Agnieszka Pilchowa - Pamiętniki jasnowidzącej tom I.pdf/218

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.

rżeć, ile ona ma nagromadzonych zapasów. Widziałam też uśmiech na jej twarzy, kiedy wychodziła ze spiżarni i jej myśli: „Ale to głupie cielę! Takich więcej, a wojna nicby mi nie zrobiła... Niechby się głupcy bili choćby i 10 lat, jabym sobie dobrze żyła!“
Lecz już zasunął mi Opiekun łagodnem skinieniem ręki ten przykry widok. Odłączyłam się od ciała i z jakąś, rzec można, aż chciwą radością, zaczęłam patrzeć na inny obraz, dający mi znów chwilę zapomnienia o życiu na ziemi. Znalazłam się w niczem nie zamąconej ciszy. Odczuwałam w sobie i naokoło siebie lekkość, czarowną lekkość, niby w rześkiej kąpieli, która dziwnie rozszerza płuca, pozwalając na wolne oddychanie. Ale wnet stanął przy mnie duch opiekuńczy i całując mię w czoło, rzekł:
— Wróć do ciała swego, wróć, bo znów przygotowują się do ataku. Widzieli cię zdala, choć tyś ich nie widziała. To ci dawni wtajemniczeni, ale wtajemniczeni w swoją własną siłę, czyniący wszystko z własnej swej woli, a patrzący zazdrośnie na wszystkich tych, którzy bez ich przygotowań, z ominięciem ich wtajemniczeń, uwalniają się od ciała i, zostawiwszy je na ziemi, potrafią bez niego swobodnie unosić się w przestworza. Z niechęcią patrzą na twoje swobodne ruchy, na twoje śmiałe oddalanie się od ciała, a niechęć ich łączy się z niechęcią duchów, jawnie przeciwstawiających się woli Bożej. Wysłali oni już twór astralny w postaci wilka na twoje ciało. Wróć już, wróć, by nie otoczyła cię atmosfera lęku, który wyrzucą z ogromną dynamiczną siłą przez jego zawycie w pobliżu ciebie.
Żal mi się zrobiło, że trzeba już wracać.
— Nie żałuj, nie smuć się, bo tem osłabiasz siebie i utrącasz energję, którą właśnie powinnaś skupić, by stanąć spokojnie przeciw złej sile wyjącego elementala.
Wróciłam, lecz w momencie przyłączenia się do ciała, rzucił się na mnie straszny wilk z otwartą paszczą, z wyszczerzonemi zębami, wyjąc przeraźliwie. Wycie to było tak potężne, że jednak napoiło mnie lękiem; a gdy już przyłączyłam się do ciała, co nie trwało dłużej nad trzy sekundy, to pod wrażeniem prędkiego odsunięcia się od elementala, zesunęłam się z łóżka na ziemię. Otworzyłam oczy; jeszcze huczało mi w głowie od wycia, a ja zawstydzona, ujrzałam się na ziemi. Tak się jakoś czułam upokorzoną tym upadkiem z łóżka, że nie chciałam nic, nic widzieć, wiedząc, że pewnie śmieją się ze mnie ci, których to było sprawką. Wyszłam szybko w pola, zaśpiewałam, a modląc się, przepraszałam dobre duchy za wszelkie trudy dla mnie poniesione i za moją niechęć do życia na ziemi. A kiedy już spokojnie przymknęłam oczy, układając się ponownie do snu, ujrzałam, że chcieli tym wilkiem nastraszyć mnie w chwili przyłączenia się, bym gwałtownie odsunęła się od ciała, i by ktoś z nich bodaj na chwilę owładnął mną i mógł chociaż trochę kląć przez moje usta.