Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/68

nie mógł tego nie czuć, ale chodził zasępiony i blady, z przymusem się uśmiechając.
 Erdziwiłł, który był niezmiernie ciekawy jak się rzeczy między nimi obrócą, nadjechał dnia tego — po drodze do Żabliszek. Majora samego zastawszy w ganku, obejrzał się i napadł nań zaraz z pytaniem:
 — A cóż? a syn?
 — Czegożeś się ty obawiał? żebym ja własnego dziecka nie zjadł? odparł major z uśmiechem niewesołym. Wszystko dobrze.... Rozporządziłem jak było postanowiono — Burakowski jutro jedzie do Zahajów, Robert ze mną zostanie tu — no — i koniec.
 — I koniec!! powtórzył Erdziwiłł. Otóż to tylko kwestya, czy to koniec, czy początek?
 — Jakiś ty śmieszny! a czegoż to ma być początek? Myślisz że ja będę z dzieckiem wojnę prowadził, albo on ze mną? Robert mój wychowany poczciwie, dobry, posłuszny....
 — Ale.... o babę chodzi! skrobiąc się w głowę rzekł cicho Erdziwiłł.... Gdyby szło o cokolwiek innego, anibym wątpił! Jak tylko podwika na placu.... wszystkie rachuby chybiają.
 Major ręką machnął.
 — Stary bałamucie — tobie tylko to na myśli!
 — A tyś zapomniał, gdy byłeś młodym! rzekł Erdziwiłł.