Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 1.pdf/155

Ada śmiejąc. Je suis de bonne composition, mam sama tych fantazyj do zbytku....
 Oczyma powiodła po salonie.... jakby się pytała sama siebie — czy to dosyć pięknie i dystyngowanie wygląda?
 Hortensya siedziała milcząca....
 Wtém drzwi się otworzyły i wpadła, nie spodziewając się tu tych pań zastać, Karolina.... Zawahała się trochę w progu. Ubrana była biało, świeżo, i to ją czyniło jeszcze młodszą. Oczyma trochę przestraszonemi powiodłszy po salonie, chciała się cofnąć....
 — Karusiu! czegoż chcesz? mów? zawołała Ada....
 — A — nie — myślałam.... ale nic — nic.... Chciała się wymknąć nazad co prędzéj, aby uniknąć niezbędnego kazania, gdy Ada zawołała ją, wpatrując się w ubranie.
 — Moje serce, ustrój się jak chcesz — ale, zmiłuj się — nie tak.... nie tak.... bijąco w oczy.... Masz minę jakbyś na bal jechała.... Biała suknia! proszę cię....
 Karusia zarumieniła się.
 — Ale.... cóż mam włożyć? doprawdy....
 — Co chcesz.... co chcesz.... tylko nie tę przy całéj swéj prostocie tak pretensyonalną sukienkę.
 Dziewczę zarumieniło się, i wyszło nie mówiąc słowa.