Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/96

 — Omało mi dziecka nie zabił! — mówiła pani Irena przez lat dwadzieścia w różnych okazjach.
 Istotnie, dziecko było wątłe, słabowite, chorowite i wymagało nieustannej pieczy i uwagi, co, nie bez słuszności, matka przypisywała niebezpiecznemu doświadczeniu, jakie z biednym Józiem uczynił ojciec.
 Pan Jan jednakże był bardzo dumny ze swojego doświadczenia i długi czas jego sprawozdanie miało wielki rozgłos w europejskim świecie uczonym. Jednakże niejaki Dr Wagner z Lipska wykazał, że te wszystkie rzekome rewelacje nowonarodzonego znajdują się w książce pewnego mistyka z wieku XII, nazwiskiem Angelo Mandragora de Catacumba p. t. „Misteria coelestia“. Dzieło to pan Jan istotnie znał i czytał w młodości. Owóż w do świadczeniu z Józiem pan Jan zapomniał o swojej zwykłej metodzie i zamiast nakazać uśpionemu: „mów, co wiesz!“ — sam mu dawał zapytania i sam pewnie odpowiedzi mu podsuwał; czynił to nieświadomie, gdyż rzecz pewna, że treść książki bezwzględnie zapomniał. Ale znowu z drugiej strony faktem jest, że Józio z nim mówił i to naprzód jakimś nadziemskim językiem, a potym dopiero ludzkim... A może i to było złudzenie... Może właściwie to on sam, pan Jan — był zahypnotyzowany.
 Wątpliwości go dręczyły. Rozwój Józia ojciec pilnie śledził, przypuszczając, że będzie to jakiś wyjątkowy gienjusz. Okazało się jednak, że był to chłopiec przeciętny, mało ciekawy do nauki, dość