Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/151

wieczne lody — coś tak kołysało się we mnie, coś tak płakało, śpiewało... on mi rzekł:
 — Ale pani mogłaby być bardzo piękna...
 Spojrzałam na niego zdziwiona. Serce mi biło jak młotem, oczy zabłysły ogniem. Chciałam się uśmiechnąć, ale się lękałam, że to będzie uśmiech poczwary.
 — Oczy ma pani bardzo piękne... Ja widziałem niegdyś te oczy...
 Zdumienie moje rosło. Nie znałam go zupełnie. Pierwszy raz oglądałam jego osobę.
 — Tak — mówił podróżny — to było bardzo dawno... Czterysta lat temu.
 Zrobiło mi się zimno z trwogi. Jakiś obłąkany — jeszcze mnie zabije! A może to i lepiej!
 — Pani ma na imię Rozaura!...
 — Właściwie nie. Ale tak mnie raz nazwała jedna cyganka...
 — Cyganka się nie omyliła. Pani jest Rozaura. W nazwisku pani jest Góra — jest Białość...
 — Tak. Nazywam się Białogórska.
 — Montalboni. Tak, to była pani. Najpiękniejsza kobieta na ziemi... Pani mię nie pamięta?
 — Ach, nie pamiętam... nie znam pana...
 — A przecież ja tak panią kochałem... Obłąkania dostałem przez panią... A potym wtrącono cię do więzienia.
 — Mnie? Ależ ja nigdy nie byłam w więzieniu.
 — Ferdynand Medyceusz skazał cię na dożywotnie więzienie, na mogiłę za życia... Nałożono ci trupią maskę. Tak — i ta właśnie maska trupia dziś, przy twym nowym narodzeniu — wystąpiła na-