Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/196

mu umysł. W przystępie obłędu tedy biegł po moczarach, dostał się bezwiednie na te skały i, spadłszy, roztrzaskał sobie czaszkę.
 — Przypuszczenie pańskie wydaje rui się wielce prawdopodobne — rzekł Stapleton i odetchnął głęboko, co świadczyło, iż doznał wiełkiej ulgi. — A jakie zdanie pana, panie Sherlocku Holmesie?
 Przyjaciel mój złożył lekki ukłon.
 — Jaki pan bystry w poznawaniu ludzi — rzekł.
 — Spodziewaliśmy się pana w tych stronach od czasu przyjazdu doktora Watsona. Przyszedł pan w porę, by zostać świadkiem tragedji.
 — Tak, istotnie. Nie wątpię, że wyjaśnienia mego przyjaciela okażą się zgodne z prawdą. Niemiłe wspomnienie zabiorę z sobą jutro Londynu.
 — A... pan wyjeżdża jutro?
 — Taki mój zamiar.
 — Spodziewam się, że pobyt pana wyświetlił nieco wypadki, które nas tak zaniepokoiły?
 Holmes wzruszył ramionami.
 — Nie zawsze zdobywamy to powodzenie, jakiego się spodziewamy. Badaczowi trzeba faktów, nie zaś legend i pogłosek. Dotąd nie wykryłem nic w tej sprawie.
 Mój przyjaciel mówił tonem zupełnej szczerości, z całą swobodą. Niemniej Stapleton patrzył na niego bystrym wzrokiem. Po chwili zwrócił się ku mnie:
 — Radbym przenieść tego biedaka do mego domu, ale moja siostra przeraziłaby się nie-