wstrzymuje dziecko od wyjścia z pokoju, gdy są goście itp..[1]
Dziecku potrzeba jak najwięcej ruchu. Przeciążanie nauką, o czem mówiliśmy powyżej, szkodzi nietylko umysłowi, który przygnębia i denerwuje, lecz także bezpośrednio ciału dziecka, przykuwając je zbyt długo do jednego miejsca. A przesiadywanie kilkagodzinne na jednem miejscu, powoduje zbyt silny napływ krwi do podbrzusza, skutkiem czego następuje nacisk na narządy płciowe. Łatwiej też wówczas wyobraźnia dziecka, o ile już może bez wiedzy rodziców napomknięto mu coś o sprawach płciowych, zaczyna się wyrywać na szlaki szkodliwe! Pamiętajmy więc o tem, żeby dzieci nie przykuwać zbyt długo do stołka, ani dla nauki, ani dla jakiegobądź zajęcia przy stole lub dla zabawy. Nie pozwalajmy chłopcom ślęczeć przez parę godzin z rzędu nad książkami, ani dziewczętom nad robótkami ręcznemi itd. Niechaj się dzieci uczą i pracują z przestankami, wśród których pobiegać im trzeba, choćby tylko po pokoju.
Sama przyroda wszczepiła dzieciom skłonność do ciągłego biegania i uwijania się, do ruchu niemal bezustannego, przerywanego jedynie dla pofolgowania sobie, dla odpoczynku po wysiłkach mięśni. Dzieci, nie objawiające naturalnej ruchliwości, trzeba uważać za poczynające chorować. Pragnienie ruchu, jakie objawiają dzieci, jest dowodem przezorności matki-przyrody. Wskutek ruchu rozwijają się korzystnie płuca i serce dziecka, a krew przebiega równomiernie wszystkie części ustroju. Nie zachodzą wtedy zatory krwi w pew-
- ↑ Patrz: Przewodnik Zdr. 1896 str. 95: „Szkodliwość zatrzymywania moczu“.
