Przejdź do zawartości

Strona:Życie miesięcznik Rok IV (1900) - Wybór.djvu/03

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

WŁODZIMIERZ PERZYŃSKI: SĄD.

CHCIAŁBYM WIDZIEĆ TEN DZIEŃ, W KTÓRYM UMRZE ŚWIAT,
GDY ZIEMIA, MARTWA BRYŁA LODU, SPADNIE NA SŁOŃCE,
KIEDY OGNIEM CZERWONYM ZAPALĄ SIĘ GWIAZDY ŚPIĄCE
I CZAS BĘDZIE SIĘ W TRUMNĘ Z PŁOMIENI KŁADŁ.

TEN WIELKI, ŚWIĘTY DZIEŃ, W KTÓRYM NERON-BÓG
SPOJRZY NA POŻAR SWEJ ROMY I ROZKAŻE,
PÓJŚĆ HUFCOM ARCHANIELSKIM ZA NAJDALSZE CMĘTARZE
Z KRZYKIEM ZMARTWYCHWSTANIA W PLANET PŁONĄCYCH STÓG...

WIDZĘ GO... WIDZĘ... OTO USIADŁ NA KRÓLEWSKIM TRONIE
O SŁOŃCE OPARŁ STOPY, NA ŁZY I SKARGI GŁUCHY,
Z KAMIENNYM CHŁODEM W OCZACH, Z PIEKĄCYM BÓLEM W ŁONIE,
PRZED NIM W KRWAWEJ ŁUNIE POŻARU WINĄ SIĘ DUCHY...

SŁYSZĘ ANIOŁÓW PŁACZ I SZATANÓW BLUŹNIERCZE ŚMIECHY
ON SĄDZI... LUDZKIE ŁZY CZERNIĄ MU SERCE ŻAŁOBĄ.
SMUTNY PRZEBACZA NAJCIĘŻSZE I NAJKRWAWSZE GRZECHY
I Z GORYCZĄ UŚMIECHA SIĘ DO SIEBIE NAD SOBĄ.