Strona:Żółty krzyż - T.III - Ostatni film Evy Evard (Andrzej Strug).djvu/212

 — Jakże ja się wam wywdzięczę, dobrzy, dzielni ludzie... Niechże Bóg...
 — Niema za co... Niema za co...
 — Nie płacz, szkoda pięknych oczu...
 — Jeżeli ocaleję, napiszcież do mnie, żebym wiedziała, komu winnam życie! Zaraz po wojnie we wszystkich gazetach Kanady ogłoszę gdzie będę... Chcę wam się wywdzięczyć... Napiszecie?
 — Napiszemy! Napiszemy, jak wyjdziemy cało z tej wojny...
 — Byleśmy nie trzaśli kopytami — napewno damy znać!
 Zza węgla ozwała się trąbka, po trzykroć przegrała sygnał wesoło, dziarsko, rozgłośnie.
 — Chłopcy! Zbiórka!
 — Uciekaj pani! Wal! Nie czekaj!
 — Trzymaj się, Evo Evard!
 — Nie daj się!
 Żołnierze ruszyli biegiem i znikli za rogiem, Eva poszła szybko wzdłuż mrocznej, pustej ulicy. Byle dalej od tego miejsca... Boże, daj pół godziny czasu...
 Rozkosz wolności, błogość istnienia co chwila rwał i niszczył strach przed pościgiem. I co chwila coś ją ostrzegało, by nie dawała wiary wszystkiemu, co się z nią działo przed bramą więzienia. Gdzież jest prawda?
 Jak we śnie plączą się pod nią nogi i więzną w czemś lepkiem, jakgdyby chodnik był nie z tafli betonowych, lecz z rozrobionej gliny, napróżno wysila