Strona:Świat pani Malinowskiej (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/253

 — Czy pan śpi jeszcze?...
 Służący obejrzał się bezradnie.
 — Gdzie jest pan? — przeraziła się Bogna.
 — Pana aresztowali — wykrztusił.
 — Co? — krzyknęła.
 W tej chwili nadbiegła Jędrusiowa i od razu wybuchnęła płaczem. Całowała Bognę po rękach, powtarzając:
 — Moja biedna panienka, moja nieszczęsna... moja biedna...
 — Kiedy pana aresztowali?
 — Wczoraj w południe... Takie nieszczęście.
 Jedno przez drugie zaczęli opowiadać. Bogna usiadła na jakimś krześle i zaciskała zęby, by nie rozszlochać się przy nich, by oprzytomnieć. Przyszło dwóch cywilnych i komisarz. Wsiedli do taksówki i pojechali. Pozwolili panu zabrać trochę bielizny, ale pisać, ani telefonować, nie. Pan bardzo gniewał się, a stróż i windziarz, którzy wyszli na ulicę, słyszeli jak komisarz kazał szoferowi jechać do Urzędu Śledczego.
 — Zostawcie mnie samą — cicho powiedziała Bogna.
 Przez kilka minut siedziała nieruchomo, później wstała, bezmyślnie przeszła przez całe mieszkanie i zatrzymała się przy telefonie.
 — Trzeba działać, trzeba działać — powtarzała półgłosem, jakby chcąc zmusić się do skupienia myśli.
 Aresztowanie to jeszcze nie znaczy uwięzienie. Nie należy tracić nadziei. Przede wszystkim porozumieć się z Jaskólskim. Tak, przecie po to zatrzymała się przy telefonie.
 Połączyła się z centralą Funduszu:
 — Czy mogę mówić z panem prezesem Jaskólskim?