.jpg)
Nie tylko schorzenia dermatologiczne były leczone przy pomocy ślimaków nagich. Znane są liczne doniesienia opisujące wykorzystywanie nalewek, czyli tzw. „tinktur” m.in. z Arion rufus (L. 1758) w terapiach przewlekłych chorób układu oddechowego (Riedel & Wiktor 1974: 100). Jedną z takich dolegliwości była gruźlica, którą w Nepalu leczono za pomocą ślimaków z rodzaju Limax (nazwa lokalna chiplekira, gatunek niezidentyfikowany) zmieszanych ze sklarowanym masłem lub mlekiem (Lohani 2010). W Portugalii z A. ater sporządzano „zupę”, którą następne aplikowano w terapiach astmy i gruźlicy (Miguel & Ceiaco 2012). W Niemczech stosowano śluz uzyskany od Limax rufus (L. 1758), który po zmieszaniu z cukrem pudrem, stanowił lek przeciwko krztuścowi u dzieci (Friedrich 1843). Na ból gardła Brazylijczycy zalecali picie napojów, w skład których wchodził ślimak z rodziny Veronicellidae (gatunek niezidentyfikowany) zwany przez lokalną społeczność, podobnie jak w Portugalii, lesma (Alves & Rosa 2010) (zbieżność określeń ślimaków nagich na Półwyspie Iberyjskim i w Ameryce Południowej prawdopodobnie związana jest z migracją ludności pomiędzy Nowym, a Starym Światem (Foster 1953)). W Japonii znane jest powiedzenie „Namekuji wo nomu to koe ga yoku naru”, czyli: „Jeśli połkniesz ślimaka bezskorupowego twój głos od razu się poprawi” (Buchanan 1973: 229). W profilaktyce przeziębień na Półwyspie Iberyjskim używano syropu ze ślimaków nagich (gatunek niezidentyfikowany) i cukru w proporcji objętościowej 1:1, który po 2-3 dniach od przygotowania podawano choremu (Landeras & Delgado 2008).
W literaturze pojawiają się również doniesienia o zastosowaniu ślimaków nagich w terapiach urazów układu kostno-stawowego i w leczeniu chorób reumatycznych (Budha 2005; Lohani 2010). Tamangowie z Nepalu do wspomagania leczenia obrzęków i przyspieszenia zrastania złamanych kości stosowali „ślimaki szare” gray slugs (gatunek niezidentyfikowany) utarte na pastę wraz z pokruszonym korzeniem pokrzywy (Urtica dioica). Taką „maść” nakładano następnie na miejsce urazu (Lohani 2012). We Francji zamiast korzenia pokrzywy do robienia takiego medykamentu używano korzenia pietruszki (Petroselinum sp.) (Fernie 2006). W tym kraju „ślimaki czerwone” (red slugs, gatunek niezidentyfikowany) stosowane były również w leczeniu rwy kulszowej. Zwierzęta te wraz z garścią soli, z brandy i wodą gotowano do odparowania 2/3 objętości płynu, a otrzymany koncentrat wcierano rano i wieczorem w miejsce występującego bólu (Gonnet 2008).
Ślimaki nagie stosowano na schorzenia układu pokarmowego. Jeszcze nie tak dawno rdzenni Amerykanie używali „ślimaków żółtych”, czyli tzw. banana slugs — rodzaj Agrolimax
