Strona:Juliusz Verne-Podróż do Bieguna Północnego cz.2.djvu/150

 — Odbyli nawet rekonesans w stronę naszego mieszkania, dodał Altamont.
 — Patrzcie panowie, te ślady dochodzące aż do samego prawie Szańca, wykazują niedźwiedzia niezwykłej wielkości.
 — Tak, tak, odezwał się Johnson, z tego zbliżania się wnosić można, że mają ochotę napaść na nasze mieszkanie.
 — Bezwątpienia i dla tego nie należy się im pokazywać, bo nie mamy sił do walki z powodzeniem.
 — Lecz gdzież być mogą te przeklęte niedźwiedzie? zapytał Bell.
 — Siedzą zapewne przyczajone gdzie za bryłą lodu w stronie wschodniej, i śledzą nas. Nie narażajmy się nierozważnie.
 — A nasze polowanie! spytał Altamont.
 — Odłóżmy je na kilka dni, odpowiedział doktór, teraz zaś jeszcze raz zatrzyjmy tropy najbliższe, a jutro rano zobaczymy czy się świeże ukażą; tym sposobem poznamy dokładnie ruchy i zamiary naszych nieprzyjaciół.

 —^[1] Posłuchano rady doktora i zamknięto się w mieszkaniu; obecność tych strasznych zwierząt stała na przeszkodzie do zrobienia jakiejkowiek wycieczki. Zwracano pilnie oko na okolice przy-

1.  zbędny „—“