112. Twa miłość wraz z litością na mym czole zatrze
To piętno, które na nim wyryła obmowa;
Czy źle, czy dobrze inni mnie sądzą, nie patrzę,
Gdy twój sąd złe odrzuci, a dobre zachowa.
Tyś mi światem i poza ten świat nie wyzieram;
Pytam, czy mnie twój język potępia, czy chwali,
Inni umarli dla mnie, ja dla nich umieram,
Dla ich pochlebstw i obelg mam nieczułość stali,
W głęboką przepaść rzucam komplement i przytyk,
Na to wszystko, jak żmija, mam zatkane uszy
I nic tu nie poradzi pochlebca ni krytyk;
Uważ, w jakiej to wszystko pogrzebałem głuszy.
Tobie jednemu w sercu mym wzniosłem piedestał,
A cały świat poza tym istnieć dla mnie przestał.
