Słownik etymologiczny języka polskiego/zobać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
zobać, ‘jeść’, ‘dzióbać’ (w dziobać d- przydano); »chciwie zobali pszenicę«, w Ezopie; w biblji: »czas, gdyż źrzałe jagody godziły się zobać« (»mogły być jedzione«, Leopolita), zobi (»jédz«, Leopolita); wzobki, ‘powierzchownie’, częste u Potockiego i w 16. wieku: »wzobki tu owdzie wglądając,... jak ptaki zobią« (Filalet, Apokrizys 1597 r.); »wiersz w zobki napisany«, »co wzobki, co sobotnim na niedzielę sztychem«; u innych Słowian zob ‘ziarna, owies’, stąd krakowskie zubiarki i zubiarze, ‘co sprzedają nasiona ogrodowe’, zubie, ‘nasiona’ i ‘gałązki’, zubel, ‘kąsek’, »zub mleko!«, ‘pij!’. Prasłowo; u Słowian tylko z wokalizacją o: cerk. zobati, ‘jeść’, bułg. zobja, ‘karmić’, zob, ‘ziarna’, serb. zob, ‘owies’, zobiti, ‘karmić’, rus. zob, ‘wole’ (p. zaból?); lit. z e: żēbti, żēbiu, żēbēti, żeblenti, ‘jeść powoli, z niechęcią’. P. dziób, dzióbać.
